بسم الله الرحمن الرحیم

جمعه 18 تیر مصادف با 26 رجب سالروز وفات بزرگ حامی پیامبر و پدر امیرالمؤمنین، حضرت ابوطالب است.

 در تاریخ اسلا‌م کمتر کسی رامی‌یابیم که مانندابوطالب در دفاع از اسلا‌م در روز غربت آن کوشیده باشد،
و اگر حمایت‌های بی‌دریغ آن بزرگوار نبود، درخت نوپای اسلا‌م به ثمر نمی‌نشست.
ابوطالب در سخت‌ترین حالا‌ت پیامبر صلی‌اللّه‌علیه‌وآله و مسلمین; یعنی در آن سه سال که آنها در دره مخصوصی
نزدیکی خانه خدا که بعداً به < شعب ابی‌طالب > معروف شد در محاصره دشمن بودند، مانند پروانه، گرد شمع
وجود پیامبر صلی‌اللّه‌علیه‌وآله می‌چرخید و با تمام وجودش در حفظ او می‌کوشید.
هر شب محل خواب و استراحت پیامبر صلی‌اللّه‌علیه‌وآله را عوض می‌کرد و فرزند دلبندش علی علیه‌السلا‌م را در جای
او می‌خوابانید و به او می‌فرمود: من تو را فدای فرزند عبداللّه (یعنی پیامبر صلی‌اللّه‌علیه‌وآله) نمودم.
او از همان کودکی، به سبب امارات و نشانه‌های روشن، به آینده پیغمبر اسلا‌م صلی‌اللّه‌علیه‌وآله پی برده بود و در حفظ
و حراستش از کینه دشمنان ، سخت می‌کوشید و در واقع از مومنان به پیامبر اسلا‌م صلی ‌اللّه‌ علیه ‌و آله قبل از نبوتش بود،
حتی در زمانی که پیامبر، کودک شیرخواری در قنداقه بود به وسیله او از خداوند باران طلبید و خشکسالی سرزمین مکه
برطرف گردید و شعر معروف :

وابیض یستسقی الغمام بوجهه
ثمال الیتامی عصمة للا‌رامل
که ابوطالب بعدا سروده و بسیاری از دانشمندان شیعه و اهل سنّت، آن را در کتاب‌های خود به عنوان یادگار
آن زمان نقل کرده‌اند، گواه روشن همین امر است.
او بارها و بارها، در شعر و نثرش ایمان محکم خود را نسبت به پیامبر اسلا‌م صلی‌اللّه‌علیه‌وآله ظاهر ساخت ولی دورافتادگان
از خدا و پیامبر اسلا‌م صلی‌اللّه‌علیه‌وآله بزرگترین تهمت را به آن حضرت زدند و گفتند: ابوطالب کافر از دنیا رفت! و به این ترتیب
کینه‌هایی را که نسبت به فرزندش علی علیه‌السلا‌م داشتند نسبت به پدر بروز دادند و تمام شواهد تاریخی را نادیده گرفتند.
اگر جز این شعر معروف ابوطالب در مدح پیغمبر اکرم صلی‌اللّه‌علیه‌وآله در دست نبود، کافی بر بطلا‌ن این تهمت ناروا بود،
آنجا که می‌گوید:

قد اکرم اللّه النبی محمدا
فاکرم خلق اللّه فی الناس احمد
و شق له من اسمه لیجلّه
فذو العرش محمود و هذا محمد!

مرحوم علا‌مه امینی در جلد هفتم کتاب نفیس الغدیر این شعر را از منابع اهل سنّت نقل می‌کند; شعری که صریح در ایمان
به نبوت آن حضرت در حد اعلا ست .
به هر حال ابوطالب هم‌چون فرزندش علی علیه‌السلا‌م مظلوم است، مظلوم بزرگ تاریخ اسلا‌م بر اثر ظلم کج ‌اندیشان اموی صفت.
بر حسب آن‌چه در مصباحین (مصباح شیخ و مصباح کفعمی) از ابن عیاش منقول است وفات آن حضرت در روز 26 رجب سال 10 بعثت که به عام‌الحزن نامیده شده، اتفاق افتاده است.